خلاقیت به عنوان یک شاخص کیفی مهم در دنیای پیچیده و سریع متحول‌شونده امروزی است، که به ما این امکان را می‌دهد تا علاوه بر پیداکردن راه‌حل‌های ابتکاری برای طیف وسیعی از مشکلات، ایده‌های جدیدی نیز ارایه کنیم. مطالعات بسیاری برای پاسخگویی به چگونگی تسهیل درک خلاقانه تاحال انجام شده است و اگرچه موسیقی همواره به عنوان یک عامل مهم روانشناختی مطرح بوده است، اما از تاثیر گوش‌دادن به آن در درک خلاقانه اطلاعات زیادی موجود نیست. بدین منظور برای بررسی تاثیرات موسیقی روی درک خلاقانه، پژوهشگران روی گروه‌هایی از جامعه متشکل از 155 نفر مطالعه‌ای انجام دادند. افراد هر گروه مورد آزمایش بسته به ظرفیت احساسی (مثبت، منفی) و تحریک پذیری (بالا، پایین) به یکی از چهار نوع موسیقی آرام، شاد، غمگین و هیجانی گوش دادند و افراد گروه کنترل در سکوت قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان با شروع پخش موسیقی با مسایل متفاوتی مورد مواجهه قرار گرفتند تا تفکر خلاقانه واگرا و همگرا ی آنها مورد آزمون قرار گیرد. آنهایی که چند راه‌حل اصیل و مفید را برای پاسخ به مسایل ارایه دادند در دسته خلاقیت واگرا ی بالاتر و آنهایی که فقط با یک راه‌حل و به عنوان بهترین راه‌حل به مسایل پاسخ دادند در دسته خلاقیت همگرا ی بالاتر قرار گرفتند. پژوهشگران با بررسی نتایج دریافتند که گوش‌دادن به موسیقی شاد، که در دسته موسیقی کلاسیک با ظرفیت مثبت و تحریک پذیری بالا قرار دارد، باعث تسهیل در تفکر و درک خلاقانه واگرا در افراد در مقایسه با گروه کنترل (سکوت) می‌شود. در این خصوص متصور شده است که متغیرهای موجود در ماهیت موسیقی شاد می‌توانند باعث انعطاف‌پذیری در تفکر شوند که به یافتن راه‌حل‌های بیشتر برای مخاطبان آن در مقایسه با مخاطبان گروه کنترل، که چنین متغیرهایی را دریافت نکردند، منجر شود. این تحقیق نشان می‌دهد که به‌طورکلی درک خلاقانه با موسیقی شکوفا می‌شود و مطالعات بیشتر می‌تواند در خصوص تاثیرات تنوع صدا روی سطح خلاقیت افراد از فرهنگ‌های مختلف، گروه‌های سنی و نیز دارابودن تجارب موسقیایی انجام شود. همچنین از نتایج این تحقیق پیشنهاد می‌شود که گوش‌دادن به موسیقی می‌تواند به عنوان یک راه ارزان ولی کارآمد برای ارتقای تفکر خلاقانه در محیط‌های مختلف علمی، آموزشی و سازمانی محسوب شود.
Journal Reference:
Simone M. Ritter, Sam Ferguson. Happy creativity: Listening to happy music facilitates divergent thinking. PLOS ONE, September 2017, 12(9):e0182210
